MARIAN SURDACKI: Dzieci porzucone w Szpitalu Świętego Ducha w Rzymie w XVIII w.

Książka prof. Mariana Surdackiego pt. “Dzieci porzucone w Szpitalu Świętego Ducha w Rzymie w XVIII w.” ukazała się w 1998 roku w serii wydawniczej Źródła i Monografie Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.

Książka po raz pierwszy w sposób całościowy i wieloaspektowy przedstawia działalność (ufundowanego na przełomie XII i XIII w. przez papieża Innocentego III i zarządzanego przez zakon duchaków) Szpitala Świętego Ducha w Rzymie zarówno od strony ustrojowo-administracyjnej, jak i od strony codziennego życia przebywających w nim podopiecznych, głównie dzieci porzuconych, w przeważającej mierze nieślubnych.

W jednym z licznych artykułów o tematyce poruszanej w książce, prof. Surdacki napisał: „Od początku szpital ten był najsławniejszą i największą placówką charytatywną w Europie, modelem dla prężnie rozwijających się w tym czasie szpitali, zarówno duchackich, jak i prowadzonych przez inne zgromadzenia zakonne, czy zakładanych przez instytucje świeckie i kościelne, np. bractwa, miasta, cechy.” Warto pamiętać, że właśnie na nim wzorowane były również szpitale powstające w Polsce.

Poniżej zamieszczamy Spis treści książki, trzy artykuły prof. M. Surdackiego do pobrania w formacie PDF oraz kilka zdjęć Szpitala Świętego Ducha w Rzymie (Santo Spirito In Sassia). Na końcu kilka słów o Autorze.

SPIS TREŚCI – POBIERZ PDF>>>

ARTYKUŁY PROF. M. SURDACKIEGO OPUBLIKOWANE W CZASOPIŚMIE ARCHIWA, BIBLIOTEKI I MUZEA KOŚCIELNE

Posługa opiekuńcza duchaków i kapucynów w Szpitalu Świętego Ducha w Rzymie w XVII i XVIII wieku  (Archiwa, Bibliteki i Muzea Kościelne nr 119/2022)

Życie religijne i sakramentalne w Infirmerii Szpitala Świętego Ducha w Rzymie w XVII-XVIII wieku (Archiwa, Bibliteki i Muzea Kościelne nr 115/2021)

Infirmeria Świętego Ducha w Rzymie w XVII-XVIII wieku. Perspektywy badawcze (Archiwa, Bibliteki i Muzea Kościelne nr 110/2018)

ZDJĘCIA SZPITALA

O AUTORZE:

Prof. dr hab. Marian Surdacki – kierownik Katedry Historii Wychowania i Opieki Społecznej KUL JPII urodził się 4 sierpnia 1955 r. w Urzędowie, w latach 1962-1970 uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Urzędowie, w latach 1970-1975 pobierał naukę w Technikum Mechanicznym w Kraśniku, w latach 1975-1980 studiował historię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na Wydziale Nauk Humanistycznych. W 1980 r. uzyskał magisterium z historii, w 1987 r. doktorat z historii, w 1998 r. habilitację z historii nowożytnej społecznej, a 2006 r. otrzymał tytuł profesora. W latach 1981-1992 był asystentem (asystent stażysta, asystent, starszy asystent), w latach 1992-1999 adiunktem, w latach 1999-2008 był profesorem nadzwyczajnym, a w 2008 r. został profesorem zwyczajnym. Jego specjalnością naukową jest nowożytna historia społeczna (historia opieki społecznej, historia szkolnictwa i wychowania). Jego zainteresowania badawcze koncentrują się głównie na szeroko pojętej historii wychowania, opieki społecznej, szpitalnictwa, pauperyzmu i wszelkiego typu instytucji i inicjatyw dobroczynno-charytatywnych zarówno w Polsce, jak i w Europie oraz na historii edukacji i szkolnictwa. CZYTAJ DALEJ>>>

Oprac. Agata Rola-Bruni